Sinds de stichting van de staat Israël in 1948 wonen de Palestijnen verspreid over Jordanië, Syrië, Libanon, Egypte en Israël zelf. Hoewel de afstand van Palestina tot die landen gering is, zowel cultureel als religieus als in kilometers, zijn de Palestijnen in hun gastlanden niet-geïntegreerde, duidelijk onderscheiden groepen gebleven, en dat al meer dan zestig jaar lang, zonder dat er uitzicht is op verandering.
Als migranten in het Midden-Oosten die een zo klein reisje achter de rug hebben nog in geen zestig jaar hebben kunnen of willen integreren, wat verwachten we dan van migranten die uit Marokko en Turkije naar Nederland zijn gekomen, en die zowel in kilometers als cultureel een zo veel langere reis hebben moeten afleggen? En die ook nog afkomstig waren uit delen van hun land die door hun eigen centrale regering als problematisch werden gezien?
Zo goed als iedereen in Nederland is er ondertussen van overtuigd dat de integratie van de migranten uit Turkije en Marokko mislukt is, misschien met uitzondering van enkele hooggeplaatsten die het te druk hebben om over straat te lopen. Ook de elite van de Marokkanen in Nederland is daar rotsvast van overtuigd. Zo werd ik onlangs uitgenodigd voor een congres van een gezelschap van dubbele-paspoorthouders, die ook na enig aandringen niet bereid waren zichzelf ‘Nederlander’ te noemen. Ik heb geweigerd te komen, hoewel ik diep in mijn hart ervan overtuigd ben dat het slechts om kinderachtige gesubsidieerde studentikoze folklore ging.
Geen folklore, en ook niet kinderachtig, is daarentegen het plan van Ahmad Marcouch om een islamitisch Sultanaat op te richten in Amsterdam-West. Drie maal raden: Wie zou daar de eerste Sultan worden? Maar afgezien van zulke persoonlijke grappen en grollen, het vormen van zulke islamitische enclaves in een verder vrij land dient ten koste van elke prijs bestreden te worden. Any price, zoals Kennedy in zijn inauguratierede zei.
Probeer maar eens een paar gedachte-experimenten met zo’n enclave. Uiteraard wordt het geldend recht in zo’n enclave de sharia, anders kon je net zo goed geen enclave stichten. Helaas zijn maar weinig mensen in Nederland ervan op de hoogte hoe gevaarlijk en kwalijk de sharia is. Maar dat de sharia lijfstraffen en doodstraffen kent, dat is toch wel enigszins tot de rest van de wereld doorgedrongen. Wekelijks executies op het August Allenby plein? Ach, als de Wallen eenmaal zijn afgeschaft heeft Amsterdam als toeristenstad een andere publiekstrekker nodig, dus vooruit maar.
Kan een vrouw in zo’n enclave zich onttrekken aan het onduidelijke en warrige maar altijd consequent vrouwonvriendelijke huwelijksrecht van de sharia? ‘Ach, dat zal toch wel’, denkt een buitenstaander misschien, maar dat is niet zo. Een man of vrouw die aan ander recht dan dat van de islam de voorkeur geeft, heeft volgens de sharia afval van de islam gepleegd. Daarop staat de doodstraf.
In de enclave zal zeker de sharia-belastingheffing gelden. Dat betekent, bijvoorbeeld, geen BTW en geen loonbelasting, maar alleen de sharia-vermogensbelasting. Het is een makkelijk documenteerbare eis van de islamitische activisten dat de belastingheffing op moslims beperkt moet worden tot de belastingen die de sharia oplegt. Elke andere belasting is even erg als varkensvlees. Mooi zo. Maar houden bewoners van de enclave desondanks wel recht op hun Nederlandse uitkeringen? Kinderbijslag, AOW, huursubsidie, WAO, zorgtoeslag, studiefinanciering? Dan wordt het geldverkeer tussen het Sultanaat en het Koninkrijk wel heel erg één-richting. Trouwens, een uitkering gewonnen uit zulk onrein geld, mag dat wel van de islam?
Dan zijn er tussen de enclave en het omringende land nog details te regelen over de rioolwaterafvoer, electriciteitstoevoer, en schoon kraanwater. Het is op deze details dat de islamitische enclave in Cairo, in de wandeling ‘de onafhankelijk islamitische republiek Embaba’, in de jaren negentig ten onder is gegaan. Beschrijving van de bijbehorende geuren is niet geschikt voor wie rustig achter het beeldscherm zit. Maar de zijden kunstkwasten die Europa regeren, zijn evenmin geschikt om de impopulaire maatregelen te treffen die de Egyptische machthebbers destijds wel getroffen hebben.
Europa zal een steeds groter aantal islamitische enclaves gaan tellen, uiteindelijk gaan die enclaves zich verenigen, en dat is dan het begin van een wel heel erg nieuw Europa. Voorlopig heeft dat Nieuwe Europa het Oude Europa nog wel nodig om geld te verdienen, de dijken op te hogen en overige werkzaamheden te verrichten, dus uitroeiing hoeven de Oude Europeanen niet direct te vrezen, als ze binnen het nieuwe Islamitische bestel hun plaats maar weten, en niet te hard protesteren. Elke dag even aan Theo van Gogh denken, dat is goed voor het lijfsbehoud. Met de Joden staat het natuurlijk anders, er wordt nu al tijdens demonstraties overal in stad en land ‘Hitler, Hitler’, en ‘De Joden aan het gas’ gescandeerd. Zeg eens eerlijk, denkt u dat dat minder wordt als die enclaves er komen?
Het verbazingwekkende is dat er door moslimse ‘leiders’ openlijk over deze taktiek wordt geschreven en gepraat, maar dat rapporteurs zoals Patrick Sookhdeo1 die daarover berichten, niet voor geloofwaardig worden gehouden. Moslims en crypto-moslims helpen soms een handje om een rapporteur als een ongeloofwaardig en slecht mens af te schilderen die zelfs met de beginselen der islamografie niet vertrouwd is, maar eigenlijk is zulke zwartmakerij overbodige moeite.
Zelfs Nederlanders die hebben ingezien dat het met de integratie nooit wat zal worden, blijven optimistisch, hopen op een wonder en wensen geen geloof te hechten aan het ergste. Rapporten over kwade plannen worden nu eenmaal door niemand graag geloofd. Onze cultuur heeft ons volledig geconditioneerd te geloven dat mensen uiteindelijk redelijk en eerlijk zullen blijken te zijn. Nu, dat is niet zo. In het jaar van Calvijn mag het misschien wel weer eens gezegd worden: De mens is boosaardig, geneigd tot alle kwaad, en onmachtig tot enig goed. Wanneer hij straffeloos zijn medemens iets kan ontnemen, neemt hij.
Een van de moslimse ideologen die er geen geheim van maakt dat wat hem betreft ‘de tweede ronde’ in de match tussen Islam en Christendom is begonnen, is de veelgelezen Egyptenaar Sayyid Qutb (1906-1966). De eerste ronde zou dan geëindigd zijn met het ontzet van Wenen in 1683.
De populaire Ahmad Marcouch laat zich door de krant fotograferen met de in het Arabisch geschreven meesterwerken van deze schrijver opengeslagen op zijn schoot. Het gaat hier om boeken van een auteur die in de jaren vijftig en zestig precies even positief over de democratie, parlementen, verkiezingen en de joden geschreven heeft als Lenin, Hitler en Stalin dat gedaan hebben. Kan Marcouch die boeken van Sayyid Qutb lezen? Is Marcouch het eens met wat er in die boeken betoogd wordt?
Zo ja, dan hoort hij, op zijn gunstigst, in het kamp van Hasan al-Banna (1906-1948), de stichter van de Moslimse Broederschap, de gedisciplineerde massaorganisatie waaruit ook de Palestijnse organisatie Hamas is voortgekomen. Andere prominenten uit deze hoek zijn gelukkig meestal nog onbekend in Nederland, maar een ding hebben ze gemeen: zij zijn allen voorstander van jihad tegen het Westen. En ja, het is niet voor niets dat ‘jihad’ rijmt op ‘landverraad’.
De Nederlandse politiek wil dit soort problemen maar liever niet onder de ogen zien. Het is veel leuker om handenwringend de aandacht te vragen voor het ellendig lot van de uiteengejaagde Palestijnen en het onbehouwen disproportionele gedrag van de Israëli’s. Want hemeltje, wat zijn Nederlandse politici veel netter, fatsoenlijker en proportioneler dan hun Israëlische collega’s.
Hans Jansen, arabist
(website)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten