Het totale paket van financiële steun aan Afrika over de laatste vijftig jaar bedraagt meer dan drie duizend miljard dollar. Er zijn veel te weinig zichtbare resultaten.
Dambisa Moyo, een Zambiaanse en een voormalige consultante van de Wereldbank, gelooft dat het tijd is om op te houden met de schertsvertoning , om te stoppen met te blijven doen alsof buitenlandse hulp het goede doet dat het zou moeten doen. Het probleem, zegt ze in [haar boek] ‘Dead Aid‘, is niet dat buitenlandse hulp verkeerd wordt gespendeerd (hoewel dat met veel van de hulp het geval is) of dat de ontwikkelingsprogramma’s slecht worden bestuurd (hoewel dat met veel van de programma’s het geval is). Neen, het probleem is meer fundamenteel. De buitenlandse hulp, schrijft ze, ‘maakt niet langer deel uit van de oplossing, het is een deel van het probleem ‐ in feite is de buitenlandse hulp het probleem’. (...)
Gegeven dat buitenlandse hulp in de woorden van Dambisa Moyo ‘een volkomen politieke, economische en humanitaire ramp’ is, waarom is die dan blijven verder gaan? Eén reden, zegt ze, is dat er ongeveer vijfhonderd duizend mensen actief zijn ‘in de business van de buitenlandse hulp’ en dat hun broodwinning meer wordt gedicteerd door hun uitleenportfolio’s dan door effectieve programma’s. En dan is er het Bono‐effect. Samen met met andere beroemde mensen is het gezicht van U2 een krachtige stem geworden voor nog meer hulp aan Afrika, niet minder. Het resultaat is een soort morele bullebakkerij. ‘Eerlijke, kritische en ernstige dialoog omtrent de verdienste en onverdienste van buitenlandse hulp zijn afgestorven’, schrijft Dambisa Moyo [...]
Moyo verwoordt naar eigen zeggen wat veel Afrikanen denken en ik citeer: ‘Waarom steunen jullie onze corrupte leiders? Zij geven ons niets, en jullie geven hen alles.’ En verder: ‘Ontwikkelingshulp is een vergif. Het wakkert corruptie aan en het smoort democratie. Afrika is niet rijker, maar armer geworden van de duizend miljard dollar die het de afgelopen zestig jaar als hulp heeft ontvangen. Dit is een humanitaire tragedie en een morele schande.’ Einde citaat. Het kan niet de bedoeling zijn om de stellingen van deze Afrikaanse passionaria hier aan een grondig onderzoek te onderwerpen maar dat ze af en toe spijkers met koppen slaat kan niet worden ontkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten